Tradycja pisania ikon sięga czasów apostolskich. Sztuka ta rozwijała się w Bizancjum aż do jego upadku w XV w. , rozpowszechniła się również na terenach zasięgu wpływów Bizancjum, czyli w Grecji, Serbii, na Bałkanach, we Włoszech oraz na Rusi. Ikony były zazwyczaj malowane na specjalnie przygotowanym drewnie cedrowym lub cyprysowym (święte drzewa wschodniego chrześcijaństwa), czasem wykonywano je łącząc różne techniki plastyczne (malarstwo, mozaika, płaskorzeźba, emalia). Proces ich wytwarzania był precyzyjnie opisany w podręcznikach. W pisaniu ikon nie uwzględnia się perspektywy malarskiej, a znaczenie postaci jest zależne od ich wielkości. Tworzenie ikony było uważane za czynność świętą, ikony same w sobie mają pogłębiać życie duchowe i być wprowadzeniem do modlitwy – były postrzegane jako przedmioty kultu, nie zaś jako dzieła sztuki. Ich artystyczne wartości zaczęto dostrzegać z początkiem XX wieku.
