Jan Stanisławski (1860-1907) był artystą wiernym pejzażowi, w którym wypracował własny, rozpoznawalny styl. Nazywany jest mistrzem małych, nastrojowych pejzaży. Te niewielkiego formatu obrazy są malarskimi impresjami powstałymi jako efekt bardzo indywidualnego przeżycia natury. Stanisławski był też niezwykle barwną postacią Krakowa czasów Młodej Polski – odegrał istotną rolę w kształtowaniu młodych adeptów sztuki, działając prężnie na Akademii Sztuk Pięknych.
Jego sztukę ukształtował pobyt w Paryżu – gdzie – z przerwami na powroty do kraju – spędził ponad dekadę. Miał tam okazję zetknąć się nie tylko z malarstwem francuskich impresjonistów, ale i z twórczością Józefa Chełmońskiego czy malarstwem japońskim. Wyróżniki pejzażowej sztuki Stanisławskiego to nie tylko umiejętność tworzenia kompozycji i operowania światłem, bogactwo kolorystyczne, ale także zwracanie uwagi widza na szczegóły. Motywem powracającym w wielu kompozycjach artysty są – z pozoru niewarte uwagi – pospolite rośliny: osty (nazywane przez malarza bodiakami), dziewanny, malwy czy przekwitające słoneczniki.
Był zagorzałym miłośnikiem malowania w plenerze. "Te drobne obrazki są wielkimi oknami na przyrodę" – tak o pejzażach tego wybitnego polskiego malarza pisał Zenon Przesmycki, młodopolski poeta, tłumacz i wydawca. Niech te słowa staną się mottem do rozważań o polskim malarstwie pejzażowym i twórczości Jana Stanisławskiego.
Jan Stanisławski, Osty, dykta, olej, l.80. XIX w., 21,3 x 30,5 cm, ze zbiorów MŚO
2.09.2023 (sobota), godz. 16:00
Prowadzenie:
Marta Podstawa-Boulkroune
Sala Galerii Malarstwa Polskiego
Muzeum Śląska Opolskiego
ul. Mały Rynek 7
wejście od strony kościoła na Górce)
wstęp wolny
Zobacz inne aktualności
