Jacek Sienicki - malarstwo

Poprzednio w tymże cyklu przedstawialiśmy prace Krzysztofa Buckiego (2001), Leona Tarasewicza (2003), Tadeusza Dominika (2004), Stefana Gierowskiego (2005), Jana Dobkowskiego (2006), Rajmunda Ziemskiego (2007), Jerzego Panka (2008), Jacka Sempolińskiego (2009) i Barbary Jonscher (2011).

Wszystkie wystawy czasowe prezentowane są w sąsiedztwie stałej ekspozycji malarstwa Jana Cybisa, Muzeum Śląska Opolskiego jest bowiem posiadaczem największej w Polsce muzealnej kolekcji prac tego artysty.

Nagroda im. Jana Cybisa jest jedną z najważniejszych nagród artystycznych w Polsce. Przyznawana jest od 1973 roku, a więc od pierwszej rocznicy śmierci Cybisa, za szczególne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa.W latach 1973-81 wyróżnienie przyznawał Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków. W stanie wojennym, w 1982 roku, nagrody nie przyznano. Po rozwiązaniu ZPAP, które nastąpiło w 1983 roku, kapitułę nagrody przeniesiono do Stowarzyszenia Historyków Sztuki, a jury składało się wyłącznie z dotychczasowych laureatów. Była to nagroda niezależna. Do końca PRL równolegle przyznawano oficjalną nagrodę im. Cybisa, pozostającą w gestii reżimowych związków artystów plastyków. Od 1989 roku ponownie dysponentem nagrody pozostaje Okręg Warszawski ZPAP.

Jacek Sienicki otrzymał tę nagrodę w okresie szczególnym - w roku 1983. Był więc pierwszym laureatem nagrody niezależnej. W gronie przyznającym wyróżnienie, jako wcześniejsi laureaci, znaleźli się m.in. Tadeusz Dominik, Jan Dziędziora, Jacek Sempoliński, Stefan Gierowski i Barbara Jonscher.

Jacek Sienicki (ur. 1928 w Warszawie, zm. 2000 w Warszawie) studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w 1954 roku dyplomem w pracowni Artura Nachta-Samborskiego. Był jednym z głównych inicjatorów Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki w Arsenale w 1955 roku - szczególnej manifestacji młodych artystów skierowanej przeciw doktrynie socrealistycznej, ale także przeciw prymatowi koloryzmu. Przez wiele lat był związany z akademią warszawską, przechodząc wszystkie szczeble kariery: od asystenta do profesora.

Malarstwo Jacka Sienickiego skupiało się na kilku ustalonych motywach, których studiowanie było istotą twórczości artysty. W jednym, z wywiadów powiedział o tym: Czuję się bardzo związany z naturą, coraz lepiej umiem z nią współpracować. Jeden z kolegów nazwał moją pracę portretowaniem przedmiotów. Portretuję wnętrza pracowni, portretuję kwiaty, wszystkie te rzeczy, które maluję, w bardzo bliskim związku z naturą. Tematykę określają tytuły poszczególnych cykli: "Wnętrza", "Kwiaty", "Dachy", "Ściany", "Okna", "Martwe natury", "Mięso", "Czaszki", "Głowy", "Postaci".

Na wystawie pokazano 21 obrazów na płótnie i 10 prac na papierze. Niemal wszystkie (29 prac) pochodziły ze spuścizny artysty, będącej pod opieka jego żony - Wandy Sienickiej. Dwa najstarsze obrazy: Autoportret i Martwa natura prezentowane na wystawie w Arsenale w 1955 roku pochodzą ze zbiorów własnych Muzeum Śląska Opolskiego.