Bardzo Młoda Kultura

Co to jest edukacja kulturowa?

Najprościej mówiąc to wszelkie działania, które przygotowują jednostki do aktywnego i twórczego uczestnictwa w kulturze. W proponowanym przez nas rozumieniu kultura to tyle, co specyficzny sposób życia ludzi, zaś uczestnictwo w niej tożsame jest z byciem człowiekiem. Kultura to więc nie tylko sztuka, działalność artystyczna czy obyczaje, ale to wszystko, co sprawia, iż człowiek żyje inaczej niż pozostałe stworzenia. To nasz wyjątkowy sposób adaptowania się do rzeczywistości. Uczestniczyć w kulturze można zarówno poprzez korzystanie z niej w codziennych praktykach, jak i poprzez jej współtworzenie - nie tylko malując czy pisząc książki, ale też mówiąc, używając narzędzi, opowiadając dowcipy, korzystając z mediów, działając społecznie.

Zanurzyć się w kulturze

Takie rozumienie uczestnictwa w kulturze sprawia, że edukacja kulturowa to działanie mające kształtować umiejętności oraz kompetencje, które sprawiają, iż jednostki pełniej są w niej zanurzone. Im głębsze jest to zanurzenie, w tym większym stopniu stajemy się pełnoprawnymi członkami społeczeństwa, tym większe są nasze szanse na samorealizację, umiejętność swobodnego wyrażania siebie i konstruowania swojej tożsamości, komunikowania się z innymi, tworzenia i korzystania z dóbr kultury, a więc w istocie bycia podmiotami. Edukacja kulturowa to więc nie tylko przygotowywanie do tworzenia i odbioru sztuki oraz efektów pokrewnych jej praktyk, ale również wyposażanie w zdolność bycia w kulturze, korzystania z jej zasobów i ich współtworzenia.

Dlaczego używamy pojęcia edukacja kulturowa, a nie edukacja kulturalna?

Po pierwsze dlatego, że pozwala to dostrzec, iż celem procesów edukacyjnych nie jest tylko kształtowanie ludzi kulturalnych (edukacja kulturalna) czy uczenie umiejętności tworzenia sztuki (edukacja artystyczna). Określenie edukacja kulturowa sygnalizuje, że podstawowym problemem nie jest wcale to, że ludzie nie czytają książek, nie chodzą do kina czy do galerii, czy też to, że używają wulgaryzmów. Podstawowym problemem jest to, że nie potrafią w pełni uczestniczyć w życiu swojej zbiorowości. Nie potrafią tego, bo: nie umieją komunikować się z innymi, wyrażać tego, co czują, nie rozumieją docierających do nich komunikatów, nie potrafią odróżnić tego, co wartościowe od tego, co wartości jest pozbawione; nie mają zaufania do innych i nigdy z nimi nie współdziałali, nie umieją dostrzec wartości tego, co potrafią ani określić tego, co z tych umiejętności może przydać się innym itd. Jak się wydaje, problemy te można próbować rozwiązywać, ucząc dzieci i młodzież tych wszystkich umiejętności poprzez wspólny wysiłek szkoły i instytucji kultury, a przy współpracy rodziców i bliskich. Do tego potrzebne jest jednak stworzenie okazji do współpracy pomiędzy tymi podmiotami, ta zaś jest możliwa, o ile najpierw przygotujemy do tego nauczycieli, animatorów i edukatorów, zapewnimy im warunki współpracy i działania (zarówno merytoryczne, instytucjonalne, jak i finansowe) oraz gdy dostosujemy tego rodzaju wsparcie do specyficznych, lokalnych potrzeb.

Po drugie używając pojęcia edukacja kulturowa, chcemy zaznaczyć odrębność programu „Bardzo Młoda Kultura” (BMK) wobec dotychczasowych form wspierania działań edukacyjnych w kulturze, traktując te istniejące za niewystarczające. Ta odrębność polega na tym, że Program ten ma na celu budowanie kompleksowego mechanizmu, dzięki któremu działania edukacyjne mogą się lepiej rozwijać. Proponując nazwę edukacja kulturowa, nie chcemy więc w żadnym razie dokonywać rewolucji, zwłaszcza rewolucji dla samej rewolucji. Chodzi raczej o uświadomienie sobie, że to, co robimy, nie jest czymś przypadkowym, ale jedną z najważniejszych praktyk, poprzez którą kształtujemy przyszłość. Używanie pojęcia edukacja kulturowa ma więc być środkiem prowadzącym do tego, by wspieranie działań edukacyjnych w kulturze było traktowane poważniej, zarówno w polityce państwa, jak i samorządów.

Po trzecie używamy kategorii edukacja kulturowa ze względów historycznych. Początki edukacji kulturalnej w Polsce to koniec lat 40. XX wieku, a więc są one ulokowane w kontekście, w którym w bardzo wąski sposób rozumiano kulturę – jako przede wszystkim sztukę i dobre wychowanie. Szły za tym specyficzne cele edukacji kulturalnej – najważniejszym z nich było ukulturalnianie, a więc przygotowanie do uczestnictwa „niekulturalnych” w wąsko rozumianej, instytucjonalnej kulturze proponowanej przez państwo. Współcześnie zmieniły się nie tylko naukowe sposoby myślenia o kulturze, ale przede wszystkim ona sama – ludzie są dziś wolni, autonomiczni, mają mnóstwo sposobności, by korzystać z kultury, społeczeństwo jest bardzo zróżnicowane, stykamy się dziś z całkowicie odmiennymi problemami niż przed półwieczem, inna jest też pozycja państwa i jego rola. Zasadne wydaje się więc zastąpienie przestarzałego pojęcia edukacji kulturalnej bardziej adekwatnym i lepiej wyrażającym cele edukacji w kulturze, a więc edukacją kulturową.